October 17, 2011

ကိုယ္ခ်င္းစာ



" ကိုယ္ခ်င္းစာ"


တကယ္ေတာ့  ..
ရခဲ့သမွ် အစစအရာရာတိုင္းဟာ  ..
ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံုတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
ဒါေပမယ့္ ရသေလာက္ကို ကိုယ္အျမဲပဲ တန္ဖိုးထားခဲ့တာပါ  ..။


တကယ္ေတာ့ ..
ကိုယ္ေပးခဲ့တာနဲ ့ ကိုယ္ျပန္ရခဲ့တာဟာ  ..
တိုင္းဆ ႏႈိင္းယွဥ္လို ့ရႏိုင္စရာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
အတံု ့အျပန္ကို မေမွ်ာ္လင့္လို ့သာ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့တာပါ ..။


တကယ္ေတာ့  ..
ကိုယ္ျပံဳးေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ  ..
ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးေနတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဒါသအမ်က္နဲ ့ နာက်င္မႈကို ျမိဳသိပ္ခဲ့တာပါ  ..။


တကယ္ေတာ့  ..
ေစ့ထားတဲ့ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းအစံုေနာက္ကြယ္မွာ  ..
ေျပာစရာစကား တစ္လံုးမွ မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
မင္း စိတ္ထိခိုက္ရမွာကို ကိုယ္နာက်င္ရမွာနဲ ့ မလဲႏိုင္ခဲ့တာပါ  ..။


တကယ္ေတာ့  ..
ကိုယ့္ရဲ ့ မ်က္၀န္းထဲက အရိပ္ေတြဟာ  ..
မာနေတြ အာဃာတေတြြ မင္းထင္သလို မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
မ်က္ရည္ကို မဖံုးတတ္ မဖိတတ္ သိမ္းဆည္းေနခဲ့ရတာပါ  ..။


တကယ္ေတာ့  ..
မၾကင္နာတာကို မနာက်င္တတ္ရေအာင္  ..
ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ေက်ာက္ဆစ္တံုးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
ကို္ယ္မျပလို ့ မင္းမျမင္ရတဲ့တေနရာမွာ ေသြးေပါက္ေပါက္က်ေနတာပါ  ..။


တကယ္ေတာ့  ..
မင္းလုပ္ရက္သမွ် အျပစ္မျမင္ႏိုင္ရေအာင္  ..
ကိုယ္ဟာ ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
မင္းအနားက မခြဲခြာႏိုင္ေအာင္ မိုက္လံုးၾကီးၾကီး ခ်စ္မိေနခဲ့တာပါ  ..။


တကယ္ေတာ့  ..
ကိုယ့္ ေျခအစံုကို မသြားႏိုင္ေအာင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာ  ..
အင္အားၾကီးမားလြန္းေသာ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး  ..
မျပတ္ႏိုင္လြန္းတဲ့ တည္းတည္းကေလးေသာ သံေယာဇဥ္ရယ္ပါ  ..။


တကယ္ေတာ့ ေလ  ..
တစ္ခြန္းထည္းသာ ေျပာခြင့္ ရခဲ့ရင္  ..

...   ...   ...

" ..  .. မေျပာပဲသိမယ့္ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈမ်ိဳးကို သာ  ..  ..
ကိုယ္ မင္းဆီက ရခ်င္ခဲ့တာပါ  ..  .. "



လမင္းမိုမို

October 9, 2011

လမင္းမိုမို ရဲ့ Steve Jobs


Please click on photo to ENLARGE!

Steven Paul "Steve" Jobs
(February 24, 1955 – October 5, 2011)

Sketch Artist - La Min Mo Mo
ခဲပန္းခ်ီ - လမင္းမိုမို

In Memories of Steve Jobs - BY - Author & Sketch Artist La Min Mo Mo (Myanmar)

စာေရးဆရာ၊  ပန္းခ်ီဆရာ မ လမင္းမိုမို မွ ကြယ္လြန္သူ Steve Jobs အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဆြဲသည္။

September 27, 2011

မိုး ႏွင့္ ျမက္ဖ်ား




" မိုး ႏွင့္ ျမက္ဖ်ား "


စြတ္စို တစ္စ ..
သည္းကာက် ..
မိုးမင္း သြန္းခ် ရြာတယ္ကို .....

တစ္ေပါက္ ရႊဲစို ..
မိုးပြင့္ပ်ိဳ ..
ေလဟုန္ စီးလို ့ ဆင္းတယ္ကို .....

ေျမျပင္တလင္း ..
ျမက္တစ္ခင္း ..
ေမွ်ာ္ရင္း မိုးသို ့ ၾကိဳတယ္ကို .....

တစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ား ..
တြဲခိုထား ..
တစ္စက္ မိုးပြင့္ နားတယ္ကို .....

ေကာင္းကင္ ေျမျပင္ ..
ခရီးစဥ္ ..
ေ၀းလြန္းစြလွ်င္ ေ၀းတယ္ကို .....

တစ္ေပါက္ မိုးစက္ ..
တစ္ပင္ျမက္ ..
ဖူးစာဖက္ဖို ့ ခက္တယ္ကို .....

ျဖစ္ႏိုင္ခဲလွ်င္ ..
ေႏွာင္ၾကိဳးငင္ ..
ေရွးေရစက္ပင္ ျဖစ္မည္ကို .....

လမင္းမိုမို

က်မ ရဲ့ အတၱ



လြန္ခဲ့တဲ ့ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္.. က်မ ၈ တန္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။
အတန္းထဲမွာ ၀တၳဳတိုေတြ စာေၾကာင္ေတြပဲ ခိုးေရးေနရင္း ..အမွတ္ေတြက် အဆင့္ေတြက် ..။
ေက်ာင္းစာအုပ္ အလယ္သားေတြ ျဖဳတ္ေရးပါမ်ားလို ့ေခ်ာင္ေနတဲ့အခါ ဆရာမဆူတာခံရ..
အေမဆူတာခံရ.. ။ ဒီပံု ဒီအခ်ိဳးနဲ ့ ဆယ္တန္းႏွစ္ခ်င္းေပါက္ပါ့မလား ..လို ့ ဆရာမေတြက
ေက်ာင္းသူ အေပအေတ တစ္ေယာက္လိုေမးတာခံရ..။  " ဒါဘာေတြေရးထားတာလဲ " လို ့..
ေမးတဲ့ဆရာမတစ္ေယာက္ကို " ၀တၳဳေတြေရးထားတာပါ " လို ့ေျဖေတာ့ .." ေခြးျဖစ္မယ့္
အလုပ္ေတြလုပ္ေနတယ္ေပါ့ ..ဟုတ္လား "..  တဲ့ ။

ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေမေမ့ကို " ေမေမေတာင္ စာေရးဆရာမလုပ္ေသးတာပဲ " လို ့..
အေၾကာက္အကန္ ခုခံရပ္တည္ရင္းက .. " ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးမွ ေရးခ်င္ေရးပါ "ဆိုတဲ့ ..
ကတိစကားတစ္လံုးကိုရခဲ့တယ္ ။ ဒီစကားလံုးကို ပုတီးစိတ္သလိုအထပ္ထပ္ မွတ္မွတ္ရင္း
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲျပီးတဲ့အထိ ရူးသြပ္ေနလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေန ့..သမိုင္းလဲ ေျဖျပီးေရာ
အိမ္ေရာက္တာနဲ ့လြယ္အိတ္ပစ္ျပီး အခြင့္ထူးရထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ကဲ့သို ့..
ပထမဆံုးေသာ လံုးခ်င္း၀တၳဳကို စေရးေတာ့ခ်ိန္မွာ က်မ ၁၆ ႏွစ္မျပည့္ေသးတာပါ ။

ေမေမ့ Publisher က က်မ၀တၳဳကိုဖတ္ျပီး " ၾကိဳက္တယ္ ..ထုတ္မယ္ .." တဲ့ ။
အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ ့ ၆ လ မွာ ပထမဆံုး လံုးခ်င္းထြက္ခဲ့တယ္ ။ က်မရဲ ့စာဖတ္ပရိသတ္
ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မထက္ၾကီးေနၾကတယ္ ။ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္လို
ထုတ္ေ၀သူအသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မရဲ ့လမ္းေၾကာင္းက ေျဖာင့္ျဖဴးေနတယ္လို ့ထင္ရေပမယ့္ ..
တကယ္တန္းေနာက္ကြယ္မွာ စာေပေလာက တစ္ေလာကလံုးနီးပါးရဲ ့ ပုတ္ခတ္ စြတ္စြဲ
ေ၀ဖန္ ထိုးႏွက္မႈေတြကို ၁၆ ႏွစ္အရြယ္နဲ ့မမွ် အလူးအလိမ့္ခံခဲ့ရတယ္ ။

အဲဒီကာလ က စာေရးဆရာမ ငယ္ငယ္ေလးေတြ ခုေခတ္လို မမ်ားခဲ့ပဲ ..
က်မတစ္ဦးတည္းထီးထီး ပစ္မွတ္ၾကီးတစ္ခုလိုရွိေနခဲ့တာမို ့အားလံုးရဲ ့အာရံုဟာ
က်မဆီမွာ ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ က်မ ဒီစာေတြကိုေရးႏိုင္တယ္လို ့မယံုဘူးေပါ့ ။
ဒီအသက္အရြယ္နဲ ့ ဒီေလာက္အျဖစ္မရွိႏိုင္ဘူးေပါ့ ။ လာသမွ် Interview တိုင္းဟာ
ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခ်ာင္ပိတ္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးခ်ည္းပဲ ။ " ..ဘယ္၀တၳဳထဲမွာ..
ဘယ္အခန္းမွာ .. မင္းသမီးကိုင္ခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါဟာ ဘာအေရာင္လဲ..."..ဆိုတဲ့
အရူးခ်ိးပန္း ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးတဲ့သူရွိခဲ့တယ္ ။ သူေတာင္ ျပီးခဲ့တဲ့ လ ..စေနေန ့က ကိုင္
ခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါအေရာင္ကို မွတ္မိမွာလား..။ ဒါကိုမေျဖႏိုင္ရင္ပဲ ေထာက္ကြက္ျဖစ္စရာ
လိုလို ..။ ဒါေပမယ့္ေက်နပ္ပါတယ္ ။ မယံုႏိုင္ၾကတာကို ေက်နပ္ပါတယ္ ။
က်မကို.. ..ရွဲဒိုး...တဲ့ ..။ ကြယ္ရာမွာေပါ့ ။

90's ကာလေတြမွာ စာေရးဆရာမငယ္ငယ္ေလးေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚလာပါတယ္ ။
လူမ်ားေတာ့ ေ၀ဖန္ထိုးႏွက္ဖို ့ေမာသြားတာလား ..အဲသလိုအသံေတြ သိပ္မဆူညံေတာ့ဘူး ။
ဒီေလာကမွာတကယ္ပဲ ရွိတာေတြလည္း ရွိေနေတာ့ ..ဟိုလူ ့ သို ့ေလာ သို ့ေလာ..
ဒီလူ ့သို ့ေလာ သို ့ေလာ..ေပါ့ေနာ္ ။ လြတ္လပ္စြာထင္ျမင္ယူဆႏိုင္ခြင့္ရွိၾကပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ေတာ့ .. စကားတစ္ခြန္း..စကားတစ္လံုး ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္  ..
မေျပာခင္ ႏွစ္ၾကိမ္ သံုးၾကိမ္ စဥ္းစားျပီးလူတစ္ဖက္သားရဲ ့နစ္နာထိခိုက္ႏိုင္မႈကို
ေလးစားေစာင့္ထိန္းသင့္ၾကပါတယ္ ။

ပါးစပ္က စကားေလးတစ္လံုးေျပာလိုက္ရတာ လြယ္ပါတယ္ ။
သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာရတာ ပိုျပီးလြယ္ပါတယ္ ။
ဘာမွ အပန္းမၾကီးဘူး .. ပိုက္ဆံလည္း မကုန္ဘူး .. ရင္ေတာင္ေပါ့သြားဦးမယ္ ။
ေျပာသူအတြက္ ထိခိုက္နစ္နာမႈ မရွိေပမယ့္ အေျပာခံရသူဖက္ကိုစဥ္းစားဖို ့ရွိပါတယ္ ။
နာမည္ေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္ဖို ့ တပင္တပန္း အခ်ိန္ယူတည္ေဆာက္ခဲ့ရတာပါ ။
အားအားရားရား ထိုူင္ေနလို ့ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး ။ အားထုတ္မႈေတြ ေပးဆပ္ထားရပါတယ္ ။
မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ လံုးလံုးအမွားၾကိးကို အလြယ္ကေလး ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုလိုက္
ႏိုင္တာကို ဘယ္လိုမွနားလည္မေပးတတ္ေတာ့ေအာင္ပါပဲ ။

ငယ္ငယ္ေလးကထဲက အတိုက္အခံရူးသြပ္ခဲ့ရတာနဲ ့ေတာင္ မတန္ပါလားလို ့ စိတ္လက္ပ်က္္ရတယ္ ။
ငါကပဲ   ငါ ..ငါ ..ဆိုျပီး အတၱၾကီးေနမိတာလားလို ့ ဥာဏ္မမီႏိုင္ျဖစ္ရတယ္ ။
အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ ့စာစေရးခဲ့လို ့ အဲဒီတုန္းက ရွဲဒိုးလို ့အေျပာခံခဲ့ရတာထားပါေတာ့ ..
အခု အသက္ ၄၅ ထဲေရာက္တာေတာင္ ဒီမိန္းမ စာမေရးတတ္ႏိုင္ပါဘူး ထင္ေနေသးတာေတာ့
(    ကိုရီးယားကားထဲကလို ေျပာရရင္    )   ...
ပါးစပ္ေပါက္ တစ္ေထာင္ရွိေတာင္ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့ပါဘူး ..။


လမင္းမိုမို

July 30, 2011

က်မ ရဲ့ အဖြား



မေန ့ည က မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဖြားဖြားကို အိပ္မက္မက္ပါတယ္ ..
အရမ္းသတိရေနတာမ်ိဳး မရွိပဲနဲ ့ အိပ္မက္မက္ေတာ့မွ  ဖြားကို သိပ္ေအာက္ေမ့သြားခဲ့မိတယ္ .. ။

ဖြားဆံုးတာ ႏွစ္ေလးဆယ္နီးပါးေတာင္ရွိျပီ .. ။ က်မ အသက္ ၆ ႏွစ္ထိပဲ ဖြားနဲ ့ ေနလိုက္ရေပမယ့္
ေတြးလိုက္တိုင္း အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ မွတ္မိ ေအာက္ေမ့ေနတာ ..
က်မ ေမြးကထဲကေန ဖြား ဆံုးတဲ့အခ်ိန္ထိ ..က်မက ဖြားနဲ ့ပဲ အိပ္ခဲ့ရလို ့ပါ ။

က်မ ေဖေဖတို ့ ေမေမတို ့နဲ ့မအိပ္ရပါဘူး.. အငယ္ေတြကေတာ့ ေမေမတို ့နဲ ့အိပ္ၾကရပါတယ္ ..
က်မ ကလည္း နဲနဲသိတဲ့ အခ်ိန္ကထဲက ဖြားနဲ ့ခြဲမအိပ္ႏိုင္ဘူးေလ ..
က်မ အဖြားက က်မကို သိပ္ခ်စ္ျပီး .. မိမို လို ့ေခၚပါတယ္ ..  .. ။
ဖြားက ပိန္ပိန္ေလးပါ .. က်န္းမာေရးမေကာင္းပါဘူး ..
က်မကိုထိန္းရင္ ပံုေျပာျခင္း စကားေျပာျခင္း သြန္သင္ျခင္းနဲ ့ပဲ ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ထိန္းႏိုင္ပါတယ္ ..
က်မ စကားနားလည္ကထဲက အက်ီ ၤ၀တ္ရင္ ဘယ္လို .. ေဘာင္းဘီ၀တ္ရင္ဘယ္လို ..
ထမီ၀တ္ရင္ ဘယ္လို .. လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္လို ..အစားစားရင္ ဘယ္လို ..
ေခါင္းျဖီးရင္ ဘယ္လို .. စကားေျပာရင္ ဘယ္လို .. လူၾကီးေရွ ့မွာ ဘယ္လို ..
အို ..အစံုအစံုကို တတြတ္တြတ္ ေန ့စဥ္သင္လိုက္တာ ..ဆံုးတဲ့ထိပါပဲ ..
နားညည္းဖို ့မေကာင္းပဲ စိုက္ျပီး နားေထာင္ျပီး တေသြမတိမ္းလိုက္လုပ္ရတာကို ..
က်မ က ေက်နပ္ခဲ့တယ္ ..။
အေဖအေမကို မမက္ပဲ က်မက ဖြားကိုပဲ သ၀န္တိုခဲ့တယ္ ..

အဲဒီတုန္းက ဆယ္မိုင္ကုန္း တပ္၀င္းထဲမွာ က်မတို ့ေနၾကတယ္ ..
ဖြားဟာ အလံုမွာေနတဲ့ သားအၾကီးရဲ ့အိမ္ကို တနဂၤေႏြေန ့တိုင္း မနက္ေစာေစာသြားပါတယ္ ..
ဟိုမွာတေနကုန္ေနပါတယ္ .. ။ ဒါေၾကာင့္ တနဂၤေႏြဟာ ငယ္ငယ္က က်မအတြက္ ..
ကမာၻပ်က္သလို အားလံုး ဆိတ္သုဥ္းတဲ့ေန ့ပါပဲ ..

တေန ့လံုး ဖြားအသံမၾကားရတာ .. ဖြားကိုယ္နံ ့ကို ရမေနတာ ..
ဖြားနဲ ့ထမင္းတူတူမစားရတာ .. ေန ့လည္ ဖြားနဲ ့ဖက္မအိပ္ရတာ ..
ဖြားမ်က္ႏွာမျမင္ရတာ  က်မ ခံစားလို ့မရေအာင္ အရူးတပိုင္းျဖစ္ေနတတ္ျမဲပါ ..
အဲဒီေန ့မွာ က်မကို ထိန္းတဲ့ ကေလးထိန္း အမေတြ သတိက်ပ္က်ပ္ထားေပေတာ့ပါ ...။

ျခံထဲက ဇီးသီး  ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးေတြကိုခူးျပီး ဖြားကိုယ္တိုင္ထိုးတဲ့
ဇီးယို နဲ ့ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးယိုကို က်မ အရမ္းၾကိဳက္ျပီး က်မကလြဲလို ့သူမ်ားစားမွာမနာလိုဘူး ..
ဖန္ပုလင္းေလးေထာင့္အၾကီးၾကီးထဲ ဖြားကထည့္ထားပါတယ္ ..

တခါစားရင္ ပန္းကန္ျပားေသးေသးေလးထဲ ဇြန္းနဲ ့ခပ္ထည့္ေပးတာကိုပဲ စားရတာ ..
ဖြားက အလံုသြားမယ့္ေန ့ဆို အဲဒီ ယို ေတြကို ေဟာလစ္ပုလင္းထဲ ခြဲထည့္ျပီး
သယ္သယ္သြားတာကို က်မ သိပ္မုန္းတာပါပဲ ..
စိတ္ေတြပုတ္ျပီး သူမ်ားကိုေပးမွာကို လိန္တြန္ ့ေကာက္ခ်ိတ္ေနတာပါ ..

ေဟာလစ္ပုလင္းထဲ ဖြားထည့္ရင္ ဖြားက ခပ္ထည့္လိုက္ က်မက ျပန္ႏႈိက္ထုတ္လိုက္ ..
ဖြားက .. ဟြန္း .. လို ့ မာန္ျပီး ျပန္ခပ္ထည့္လိုက္ .. က်မက ျပန္ႏႈိက္ထုတ္လိုက္ ..
မျပီးႏိုင္ေတာ့ပဲ ငိုရယိုရတဲ့ဖာတ္လမ္းဆီ ေရာက္ျမဲပါ ..
ဟိုအိမ္မွာ ေျမး ၂ေယာက္ရွိေသးေတာ့ ဖြားက ေကၽြးခ်င္ေပလိမ့္မယ္ ..
က်မ ကေတာ့ ဖြားတျခားေျမးကို ခြဲေကၽြးတာ လံုး၀ မေက်နပ္ပါဘူး .. ။
စေနေန ့ည အိပ္ရင္ က်မ က က်မဂါ၀န္ေအာက္နားစနဲ ့ ဖြားလံုျခည္ကို
ပူးျပီး ခ်ိတ္နဲ ့တိတ္တိတ္ေလး တြယ္ထားပါတယ္ ..
မနက္က် ဖြား ထ ရင္ ခ်ိတ္က တင္းသြားတာနဲ ့တျပိဳင္နက္ ကမာၻပ်က္ေအာင္
မဆိုင္းမတြ က်မ က ေအာ္ငိုပစ္လိုက္တာပါ ..

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖြားက အေၾကာင္းသိသြားျပီမို ့ က်မ အႏိုးမခံေတာ့ဘူး ..
ည ကထဲက က်မအိပ္ေပ်ာ္ရင္ ခ်ိတ္ကို ျဖည္းျဖည္းၾကိဳ ျဖဳတ္ထားလိုက္ျပီ ..
တိတ္တိတ္ေလး ထ ျပီး အသံမထြက္ေအာင္ျပင္ဆင္ထည့္သိုျပီး ဖြားထြက္သြားရင္ ..
က်မတို ့အိပ္ခန္းထဲမွာ က်မတေယာက္ထဲ အိပ္ယာႏိုးလာျပီး ..
ဒါ တနဂၤေႏြပဲ လို ့လည္း ခ်က္ခ်င္းသတိရျပီး ေဘးကိုဆတ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္လို ့ ..
ဖြားမရွိတဲ့အခါ က်မ တအားစိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ခဲ့တာ .. ။

မိုးတြင္းဆို ျခံထဲက ျမက္ေတာထဲမွာ ကၽြတ္ေတြ လႈပ္စိလႈပ္စိ .. ။
ဖြားက ကၽြတ္ အင္မတန္ေၾကာက္တယ္ ..
က်မက ျမက္ထဲ ျဖဲယဲျပီး ကၽြတ္ေတြရေအာင္ရွာျပီး ဖြားကို လိုက္တို ့ေတာ့ ..
ဖြားမွာ လႈပ္လႈပ္ေလး ေျပးရင္း သမီးေလး .. မိမိုေလး .. မလုပ္ပါနဲ ့သမီးရဲ့ နဲ ့ ..

လူနံ ့ရရင္ လန္းကနဲ တြယ္ဖို ့ေခ်ာင္းေနတဲ ့ကၽြတ္ေတြဟာ က်မအနံ ့ရရင္ေတာ့
ေၾကာက္ျပီးေတာင္ ပုန္းကုန္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္ ..
ကၽြတ္ကိုဖမ္း ..ဖြားရဲ ့ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲက ျပာေတြနဲ ့ လံုး ..
ကၽြတ္ေတြက ျပာထဲ မလႈပ္ႏိုင္ပဲ မဲမဲလံုးေလးေတြျဖစ္ေနတာပါ ..
မဲမဲလံုးေလးေတြ တပံုၾကီးရရင္ ဖြားကို လက္တဆုပ္ၾကီး နဲ ့ ေျပးတို ့ ..
အဲဒီတုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ဖြား .. ေမာေနမွာပဲ ..။

အိပ္မက္ထဲမွာ က်မ က ငယ္ေနျပီး ဖြားေရာ က်မေရာ ရီေနၾကပါတယ္ ..
ဘာကို အရမ္းေပ်ာ္ေနမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ..

အခု စဥ္းစားလိုက္ခ်ိန္မွာ .. ဖြားကိုလက္တြဲျပီး .. ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျပီး
က်မ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္ေနေသးတယ္ ..

တလမ္းလံုး ဖြားေျပာသြားတဲ့ စကားေတြဟာ .. ကေလးနဲ ့ တန္တဲ့
ဗဟုသုတေတြပါ ..။ က်မ ခုခ်ိန္ထိ ေသြဖီလို ့မရေသးတဲ့  စည္းကမ္းေတြ ..
ခုခ်ိန္ထိ လိုက္နာလို ့မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လူေကာင္းက်င့္၀တ္ေတြ ..
ခုခ်ိန္ထိ မွန္ကန္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးရဲ နိယာမ ေတြ ..   ..   ..
က်မ အဲဒီတုန္းက က်မအဖြားဟာ အင္မတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့သူဆိုတာ ..
နားမလည္တတ္ခဲ့ေသးဘူး..။

ဖြား ဆံုးေတာ့ က်မ ငိုရေကာင္းမွန္းမသိဘူး..
ဖြား မရွိေတာ့တာလို ့လည္းမထင္ဘူး..

အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာပဲ ထားၾကတာဆိုေတာ့ ..မနက္မိုးလင္းတိုင္း လူအလစ္မွာ ..
ဖြားကို နဲနဲေလးလႈပ္ျပီး သြားႏႈိးၾကည့္တယ္ ..

ေဆြမ်ိဳးေတြ မိတ္ေဆြေတြ အ၀င္အထြက္ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေတာ့ ..
အရမ္း အထီးမက်န္ဘူးလိုပဲ .. ဖြားအိပ္ေနတာလို ခနခနေတာ့ သြားၾကည့္တယ္ ..
အသုဘ ခ်တဲ့ဆီ က်မတို ့ ခေလးေတြ မလိုက္ရဘူး ..
အိမ္မွာက်န္ခဲ့ရတယ္ .. အဲဒီလို ဖြားကို မေတြ ့ေတာ့မွ စ ျပီး ..
က်မ အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္ ..
တကယ္မရွိေတာ့ဘူး .. ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မရွိလာေတာ့ဘူးဆိုတာ ..
ေနာက္ရက္ေတြက်မွ က်မနားလည္တယ္ ..
ေသျခင္း..ဆံုးျခင္း ..ကြယ္လြန္ျခင္း  ဆိုတာကို ဒါပါလားလို ့ ..
က်မဘ၀မွာ ပထမဆံုး သိလိုက္တာပါ ..။

အဲဒီရက္ေတြက ဖြားနဲ ့တူတူ အိပ္ေနတာကို .. ခနခနအိပ္မက္မက္ျပီး ..
ဖြား ..ေသျပီ လို ့လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ျပန္သိေနခဲ့တာကို ..
အခုျပန္ေတြးမိရင္း ..ဖြားကို အရမ္းသတိရမိပါတယ္ ..
အိပ္မက္မက္ေနရင္း အိပ္မက္လို ့ေတာင္ မထင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ...  ...  ...။

လမင္းမိုမို

မူရင္း - လမင္းမိုမို

July 10, 2011

မိုက္မဲခဲ့သူ





" မိုက္မဲခဲ့သူ "



ကိုယ္ဘာတခုမွ ျပန္ရစရာ မရွိတဲ့ ..
ရင္းႏွီး ျမႈပ္ႏွံမႈ တခုကို ..
စိတ္အားထက္သန္စြာ ..ကိုယ္ျပဳခဲ့မိ ...........

တြက္ၾကည့္တိုင္းလည္း အရွံဴးခ်ည္းပါပဲ ..
သဲသဲကြဲကြဲ အက်ိဳးအျမတ္ ဆိုလို ့ ..
ကိုယ္ ့နံနက္ခင္းတိုင္းမွာ ႏွေျမာ တသ ရတဲ့ ..
အိပ္မက္တခ်ိဳ ့သာ ရွိ .............

စိတ္ကူးကို လက္ေတြ ့နဲ ့စားလိုက္တိုင္း ..
အေျဖထြက္တဲ့ ဂဏန္းၾကီးၾကီးဟာ ..
သခ်ၤာ ညံ့တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ..
ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ အတိုင္းမသိ ...........

ေပးခဲ့သမွ် နဲ ့ ရခဲ့သမွ် ..
အခ်ိဳးမက်တဲ့အၾကိမ္ေတြတိုင္း ..
ဘယ္အခ်ိန္က ကိုယ္ စတင္မွားယြင္းခဲ့မွန္း..
ကိုယ္တိုင္ ဥာဏ္မမီေတာ့တဲ့အထိ ..........

အဆံုးမေတာ့ ..
ကိုယ္ဟာ .. သူပစ္ခတ္ဖို ့ ..
ကိုယ့္ ရင္ဘတ္ၾကီးကို ..
ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေပးခဲ့မိသူသာ ျဖစ္ေခ်၏ ...........


လမင္းမိုမို

March 27, 2011

မ႐ိုးသားသူပါ

ဒီကဗ်ာေလးက က်မ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ကာစ ၁၉၈၇ ဇန္န၀ါရီလ က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ..။


မွတ္စုစာအုပ္ေဟာင္း တစ္အုပ္ထဲမွာ ျပန္ရွာေတြ ့ေတာ့ ခေလးအေတြး ခေလးခံစားခ်က္ကေလးကို ျပန္ျပီးဆန္းသစ္ေ၀မွ်ခ်င္မိတာနဲ ့ျပန္ကူးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ..။





" မရိုးသားသူပါ "


တကယ္ေတာ့ ..
ငါက မရိုးသားသူပါ ...။

ငါ့ကိုမညာပါနဲ ့ တဖြဖြေျပာတဲ့မင္းကို
အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ညာ .. လိမ္လိမ္မာမာညာ ..
ႏႈိက္ႏႈိက္ႏွဲႏွဲညာ .. မိုက္မိုက္မဲမဲညာခဲ့ ..

မင္းရဲ ့အမွန္စကားကိုသာ..
ငါမက္ေမာခဲ့ပါလ်က္နဲ ့ ..

ငါ့ဖက္က်ေတာ့ ..
ညာရက္တဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ..
မုန္းမိပါရဲ ့ ..။

ေနေကာင္းလားသူငယ္ခ်င္းေလး ..
မင္းေမးတဲ့အခါ ..
ပ်ာယာခတ္ေအာင္ပူေလာင္တတ္တဲ့ ..
မင္းရဲ ့စိုးရိမ္တတ္ျခင္းထဲ ..
မင္းစိတ္ဆင္းရဲမွာ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ ..
ေပါ့ေပါ့ကေလး ..

" ေအးေဆးပါဟယ္ ..." ေပါ့ ...။

အဆင္ေျပလားသူငယ္ခ်င္းေလး ..
မင္းေမးတဲ့အခါ ..
မေျပလည္တာေတြ ..
မင္းမသိပါေစနဲ ့ေတာ့ ..
စိတ္မပင္ပန္းေစနဲ ့ေတာ့..လို ့ ..
ကိုယ့္ျပသနာ ကိုယ္ျမိဳခ်ရင္း..

ခပ္တင္းတင္း ျပံဳးေနခဲ့ေပါ့ ..။

လာမွာလားသူငယ္ခ်င္းေလး..
မင္းေမးတဲ့အခါ ..
ေရာက္မလာႏိုင္မွသာ..
မင္းေၾကကြဲပါေစေတာ့ ..

ေလာေလာဆယ္အတြက္ကို ..
တစ္ရက္ၾကိဳ ..ႏွစ္ရက္ၾကိဳ ..
ပို၀မ္းနည္းရမွာစိုးတဲ့အခါ ..

" ေသေသခ်ာခ်ာလာခဲ့မွာ ..
နင္ေစာင့္ေနပါ .." ေပါ့ ..။

ေသးေသး ေသးေသးေလးေတြ ..
ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း ညာရင္း ..
မင္းအျမင္မွာ ငါဟာ ..
ဘယ္ေသာအခါမွ မျဖဴစင္ခဲ့ေတာ့ ...
မင္းအတြက္ ငါဟာ ..
ေၾကာက္စရာ ေကာင္မေလးေပါ့ ..
အျမင္ေအးေပမယ့္ ..
အထင္ေသးခ်င္စရာေလးရယ္ေပါ့ ..။
- - - -
တစ္ေန ့ေတာ့ ..
- - - -
မင္းနဲ ့ ငါ့သံေယာဇဥ္ဟာ ..
မင္းခ်စ္သူအျမင္မွာ ..
မၾကည္လင္စရာျဖစ္ခဲ့ေပါ့ ..

မင္း ဂရုစိုက္လြန္းတဲ့ ငါ့ကို ..
သူ မနာလိုခဲ့ေပါ့ ..

တကယ္ေတာ့လည္း ..
သူ ့ရင္ထဲ ..မင္းရင္ထဲ ..
ငါ့ ရင္ထဲ .. အားလံုးရင္ထဲ ..
အဆင္ကြဲတဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္မ်ိဳးစီနဲ ့ ..
အသီးသီးပဲ့ေၾကြေနၾကတာပါ ..။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခါ မင္းဆီက ..
ရခဲ့တဲ့ အေမး ..
ငါတို ့ကို ေ၀းသြားေစခဲ့တဲ့ ..
အသည္းကြဲ ပုစာၦေလး ..

" သူငယ္ခ်င္းေလး ..
နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေနလား .." တဲ့ ..

....

" နင့္ကို မ်က္ရည္နဲ ့ ..နာက်င္ျခင္းေတြနဲ ့ ..
မထားခဲ့ရက္ဘူး .." တဲ့ .. ။

အဲဒီေန ့က ငါ့ရီသံဖြဖြဟာ ..
မင္းရင္မွာ တစ္သက္စာ နာခဲ့တဲ့ ..
ဒါဏ္ရာ ဒါဏ္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့သတဲ့ ..

မင္းရဲ ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ..
ေခြကနဲ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ..
ေလွာင္သေရာ္တဲ့ ဒါးခ်က္တဲ ့ ..

ငါ့ရဲ ့စကား ..

" နင့္ကိုယ္နင္ အထင္ၾကီးသလား .." ..က

နင့္မာနကိုေတာင္ ေသြးထြက္ေစသတဲ့ ..။

အဲဒီေန ့ ..
မင္းေက်ာခိုင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ..
ငါ ဘယ္လိုက်န္ခဲ့တာ ..
ကမာၻကုန္ က်ယ္အထိ ..
မင္းမသိပါေစနဲ ့ ...။

သူငယ္ခ်င္းရယ္ ..
တကယ္ေတာ့ ..

ငါက မရိုးသားသူပါ .....။


လမင္းမိုမို

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More