မေန ့ည က မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဖြားဖြားကို အိပ္မက္မက္ပါတယ္ ..
အရမ္းသတိရေနတာမ်ိဳး မရွိပဲနဲ ့ အိပ္မက္မက္ေတာ့မွ ဖြားကို သိပ္ေအာက္ေမ့သြားခဲ့မိတယ္ .. ။
ဖြားဆံုးတာ ႏွစ္ေလးဆယ္နီးပါးေတာင္ရွိျပီ .. ။ က်မ အသက္ ၆ ႏွစ္ထိပဲ ဖြားနဲ ့ ေနလိုက္ရေပမယ့္
ေတြးလိုက္တိုင္း အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ မွတ္မိ ေအာက္ေမ့ေနတာ ..
က်မ ေမြးကထဲကေန ဖြား ဆံုးတဲ့အခ်ိန္ထိ ..က်မက ဖြားနဲ ့ပဲ အိပ္ခဲ့ရလို ့ပါ ။
က်မ ေဖေဖတို ့ ေမေမတို ့နဲ ့မအိပ္ရပါဘူး.. အငယ္ေတြကေတာ့ ေမေမတို ့နဲ ့အိပ္ၾကရပါတယ္ ..
က်မ ကလည္း နဲနဲသိတဲ့ အခ်ိန္ကထဲက ဖြားနဲ ့ခြဲမအိပ္ႏိုင္ဘူးေလ ..
က်မ အဖြားက က်မကို သိပ္ခ်စ္ျပီး .. မိမို လို ့ေခၚပါတယ္ .. .. ။
ဖြားက ပိန္ပိန္ေလးပါ .. က်န္းမာေရးမေကာင္းပါဘူး ..
က်မကိုထိန္းရင္ ပံုေျပာျခင္း စကားေျပာျခင္း သြန္သင္ျခင္းနဲ ့ပဲ ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ထိန္းႏိုင္ပါတယ္ ..
က်မ စကားနားလည္ကထဲက အက်ီ ၤ၀တ္ရင္ ဘယ္လို .. ေဘာင္းဘီ၀တ္ရင္ဘယ္လို ..
ထမီ၀တ္ရင္ ဘယ္လို .. လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္လို ..အစားစားရင္ ဘယ္လို ..
ေခါင္းျဖီးရင္ ဘယ္လို .. စကားေျပာရင္ ဘယ္လို .. လူၾကီးေရွ ့မွာ ဘယ္လို ..
အို ..အစံုအစံုကို တတြတ္တြတ္ ေန ့စဥ္သင္လိုက္တာ ..ဆံုးတဲ့ထိပါပဲ ..
နားညည္းဖို ့မေကာင္းပဲ စိုက္ျပီး နားေထာင္ျပီး တေသြမတိမ္းလိုက္လုပ္ရတာကို ..
က်မ က ေက်နပ္ခဲ့တယ္ ..။
အေဖအေမကို မမက္ပဲ က်မက ဖြားကိုပဲ သ၀န္တိုခဲ့တယ္ ..
အဲဒီတုန္းက ဆယ္မိုင္ကုန္း တပ္၀င္းထဲမွာ က်မတို ့ေနၾကတယ္ ..
ဖြားဟာ အလံုမွာေနတဲ့ သားအၾကီးရဲ ့အိမ္ကို တနဂၤေႏြေန ့တိုင္း မနက္ေစာေစာသြားပါတယ္ ..
ဟိုမွာတေနကုန္ေနပါတယ္ .. ။ ဒါေၾကာင့္ တနဂၤေႏြဟာ ငယ္ငယ္က က်မအတြက္ ..
ကမာၻပ်က္သလို အားလံုး ဆိတ္သုဥ္းတဲ့ေန ့ပါပဲ ..
တေန ့လံုး ဖြားအသံမၾကားရတာ .. ဖြားကိုယ္နံ ့ကို ရမေနတာ ..
ဖြားနဲ ့ထမင္းတူတူမစားရတာ .. ေန ့လည္ ဖြားနဲ ့ဖက္မအိပ္ရတာ ..
ဖြားမ်က္ႏွာမျမင္ရတာ က်မ ခံစားလို ့မရေအာင္ အရူးတပိုင္းျဖစ္ေနတတ္ျမဲပါ ..
အဲဒီေန ့မွာ က်မကို ထိန္းတဲ့ ကေလးထိန္း အမေတြ သတိက်ပ္က်ပ္ထားေပေတာ့ပါ ...။
ျခံထဲက ဇီးသီး ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးေတြကိုခူးျပီး ဖြားကိုယ္တိုင္ထိုးတဲ့
ဇီးယို နဲ ့ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးယိုကို က်မ အရမ္းၾကိဳက္ျပီး က်မကလြဲလို ့သူမ်ားစားမွာမနာလိုဘူး ..
ဖန္ပုလင္းေလးေထာင့္အၾကီးၾကီးထဲ ဖြားကထည့္ထားပါတယ္ ..
တခါစားရင္ ပန္းကန္ျပားေသးေသးေလးထဲ ဇြန္းနဲ ့ခပ္ထည့္ေပးတာကိုပဲ စားရတာ ..
ဖြားက အလံုသြားမယ့္ေန ့ဆို အဲဒီ ယို ေတြကို ေဟာလစ္ပုလင္းထဲ ခြဲထည့္ျပီး
သယ္သယ္သြားတာကို က်မ သိပ္မုန္းတာပါပဲ ..
စိတ္ေတြပုတ္ျပီး သူမ်ားကိုေပးမွာကို လိန္တြန္ ့ေကာက္ခ်ိတ္ေနတာပါ ..
ေဟာလစ္ပုလင္းထဲ ဖြားထည့္ရင္ ဖြားက ခပ္ထည့္လိုက္ က်မက ျပန္ႏႈိက္ထုတ္လိုက္ ..
ဖြားက .. ဟြန္း .. လို ့ မာန္ျပီး ျပန္ခပ္ထည့္လိုက္ .. က်မက ျပန္ႏႈိက္ထုတ္လိုက္ ..
မျပီးႏိုင္ေတာ့ပဲ ငိုရယိုရတဲ့ဖာတ္လမ္းဆီ ေရာက္ျမဲပါ ..
ဟိုအိမ္မွာ ေျမး ၂ေယာက္ရွိေသးေတာ့ ဖြားက ေကၽြးခ်င္ေပလိမ့္မယ္ ..
က်မ ကေတာ့ ဖြားတျခားေျမးကို ခြဲေကၽြးတာ လံုး၀ မေက်နပ္ပါဘူး .. ။
စေနေန ့ည အိပ္ရင္ က်မ က က်မဂါ၀န္ေအာက္နားစနဲ ့ ဖြားလံုျခည္ကို
ပူးျပီး ခ်ိတ္နဲ ့တိတ္တိတ္ေလး တြယ္ထားပါတယ္ ..
မနက္က် ဖြား ထ ရင္ ခ်ိတ္က တင္းသြားတာနဲ ့တျပိဳင္နက္ ကမာၻပ်က္ေအာင္
မဆိုင္းမတြ က်မ က ေအာ္ငိုပစ္လိုက္တာပါ ..
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖြားက အေၾကာင္းသိသြားျပီမို ့ က်မ အႏိုးမခံေတာ့ဘူး ..
ည ကထဲက က်မအိပ္ေပ်ာ္ရင္ ခ်ိတ္ကို ျဖည္းျဖည္းၾကိဳ ျဖဳတ္ထားလိုက္ျပီ ..
တိတ္တိတ္ေလး ထ ျပီး အသံမထြက္ေအာင္ျပင္ဆင္ထည့္သိုျပီး ဖြားထြက္သြားရင္ ..
က်မတို ့အိပ္ခန္းထဲမွာ က်မတေယာက္ထဲ အိပ္ယာႏိုးလာျပီး ..
ဒါ တနဂၤေႏြပဲ လို ့လည္း ခ်က္ခ်င္းသတိရျပီး ေဘးကိုဆတ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္လို ့ ..
ဖြားမရွိတဲ့အခါ က်မ တအားစိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ခဲ့တာ .. ။
မိုးတြင္းဆို ျခံထဲက ျမက္ေတာထဲမွာ ကၽြတ္ေတြ လႈပ္စိလႈပ္စိ .. ။
ဖြားက ကၽြတ္ အင္မတန္ေၾကာက္တယ္ ..
က်မက ျမက္ထဲ ျဖဲယဲျပီး ကၽြတ္ေတြရေအာင္ရွာျပီး ဖြားကို လိုက္တို ့ေတာ့ ..
ဖြားမွာ လႈပ္လႈပ္ေလး ေျပးရင္း သမီးေလး .. မိမိုေလး .. မလုပ္ပါနဲ ့သမီးရဲ့ နဲ ့ ..
လူနံ ့ရရင္ လန္းကနဲ တြယ္ဖို ့ေခ်ာင္းေနတဲ ့ကၽြတ္ေတြဟာ က်မအနံ ့ရရင္ေတာ့
ေၾကာက္ျပီးေတာင္ ပုန္းကုန္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္ ..
ကၽြတ္ကိုဖမ္း ..ဖြားရဲ ့ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲက ျပာေတြနဲ ့ လံုး ..
ကၽြတ္ေတြက ျပာထဲ မလႈပ္ႏိုင္ပဲ မဲမဲလံုးေလးေတြျဖစ္ေနတာပါ ..
မဲမဲလံုးေလးေတြ တပံုၾကီးရရင္ ဖြားကို လက္တဆုပ္ၾကီး နဲ ့ ေျပးတို ့ ..
အဲဒီတုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ဖြား .. ေမာေနမွာပဲ ..။
အိပ္မက္ထဲမွာ က်မ က ငယ္ေနျပီး ဖြားေရာ က်မေရာ ရီေနၾကပါတယ္ ..
ဘာကို အရမ္းေပ်ာ္ေနမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ..
အခု စဥ္းစားလိုက္ခ်ိန္မွာ .. ဖြားကိုလက္တြဲျပီး .. ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျပီး
က်မ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္ေနေသးတယ္ ..
တလမ္းလံုး ဖြားေျပာသြားတဲ့ စကားေတြဟာ .. ကေလးနဲ ့ တန္တဲ့
ဗဟုသုတေတြပါ ..။ က်မ ခုခ်ိန္ထိ ေသြဖီလို ့မရေသးတဲ့ စည္းကမ္းေတြ ..
ခုခ်ိန္ထိ လိုက္နာလို ့မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လူေကာင္းက်င့္၀တ္ေတြ ..
ခုခ်ိန္ထိ မွန္ကန္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးရဲ နိယာမ ေတြ .. .. ..
က်မ အဲဒီတုန္းက က်မအဖြားဟာ အင္မတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့သူဆိုတာ ..
နားမလည္တတ္ခဲ့ေသးဘူး..။
ဖြား ဆံုးေတာ့ က်မ ငိုရေကာင္းမွန္းမသိဘူး..
ဖြား မရွိေတာ့တာလို ့လည္းမထင္ဘူး..
အဲဒီတုန္းက အိမ္မွာပဲ ထားၾကတာဆိုေတာ့ ..မနက္မိုးလင္းတိုင္း လူအလစ္မွာ ..
ဖြားကို နဲနဲေလးလႈပ္ျပီး သြားႏႈိးၾကည့္တယ္ ..
ေဆြမ်ိဳးေတြ မိတ္ေဆြေတြ အ၀င္အထြက္ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေတာ့ ..
အရမ္း အထီးမက်န္ဘူးလိုပဲ .. ဖြားအိပ္ေနတာလို ခနခနေတာ့ သြားၾကည့္တယ္ ..
အသုဘ ခ်တဲ့ဆီ က်မတို ့ ခေလးေတြ မလိုက္ရဘူး ..
အိမ္မွာက်န္ခဲ့ရတယ္ .. အဲဒီလို ဖြားကို မေတြ ့ေတာ့မွ စ ျပီး ..
က်မ အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္ ..
တကယ္မရွိေတာ့ဘူး .. ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မရွိလာေတာ့ဘူးဆိုတာ ..
ေနာက္ရက္ေတြက်မွ က်မနားလည္တယ္ ..
ေသျခင္း..ဆံုးျခင္း ..ကြယ္လြန္ျခင္း ဆိုတာကို ဒါပါလားလို ့ ..
က်မဘ၀မွာ ပထမဆံုး သိလိုက္တာပါ ..။
အဲဒီရက္ေတြက ဖြားနဲ ့တူတူ အိပ္ေနတာကို .. ခနခနအိပ္မက္မက္ျပီး ..
ဖြား ..ေသျပီ လို ့လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ျပန္သိေနခဲ့တာကို ..
အခုျပန္ေတြးမိရင္း ..ဖြားကို အရမ္းသတိရမိပါတယ္ ..
အိပ္မက္မက္ေနရင္း အိပ္မက္လို ့ေတာင္ မထင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ... ... ...။
လမင္းမိုမို
မူရင္း - လမင္းမိုမို
